Rıdvan Keskin

Bir ışık parlıyor ve sen yok oluyorsun son masaldan sonra. Gece yarısını aydınlatan lambanın altından geçerken, gölgem beni kovalıyor, çok korkuyorum sen yokken. 

-Sabahında erken kalmak zorunda olduğum gecelerde uyuyamam hep!- 

En son saat 03:00’te nefesini duyuyorum yan odadan. Gözkapaklarım kulaklarımı ele geçiriyor, dalıyorum. Akrep yediyi ve yelkovan buçuğu gösterince, evin kalabalık uğultusuyla uyanıyorum. 
Annem ortalıklarda görünmüyor ve yan odada senin nefesini duyamıyorum artık gürültüden. 

-Annemi bulmam gerek çok açım!- 

Bayram sabahı elini öptüğüm insanlar başımı okşuyorlar.

-Bu insanların sorunu ne?- 

Başım ağrıyor, hep bu hava değişiklikleri mahvediyor bizi. Yoksa sen de mi iyi değilsin benim gibi? Uyanmalısın baba, işe geç kalacaksın! 

-Annemi ağlarken buldum misafir odasında, yanında komşu kadınlar. -

Müdahale etmelisin baba! Baba? 

-Biri babamı uyandırabilir mi lütfen?-

Rıdvan Keskin

Paylaş

Unknown