Samiha İkbal - Peltek vaizin dilinden değil, yüreğinden dökülenler...

Hayallerimi boyuyordum Yaşam merdivenlerinde düştüm... Bir cirkin ördek yavrusunun Kuğu olmasıydı hikayem çözdüm... Tüm kuşkuları boğarak En adaletsizi ile dostun Zaman denizinde yüzdüm.... Celladın üç silahı varmış Bir.... iki..... üç...... bildim....

Samiha İkbal

Samiha İkbal - Mum Işığı

Keşişler kıllı parmaklarıyla açtılar kitabı: Eylüldü İason kar serpmekte şimdi olmuş ekinlere. Ellerden bir gerdanlık verdi sana orman, böylece ölmüş, yürümektesin ipin üstünden. Mavinin daha koyusu ihsan edilmiş saçlarına, ben aşktan konuşuyorum. Deniz kabuklarına, inçe bir buluta sesleniyorum, bir sandal tomurcuklanıyor yağmurda Bir tay düşüyor yaprak gibi dökülen parmakların üzerinden Kapkara açılıyor büyük kapı, benim şarkımla: Nasıl yaşamıştık burada biz? RAHATÇA karlarla ağırlayabilirsin beni yürüdüğüm sürece dut ağaçıyla omuz omuza yazın içinden, hep çığlık atmıştı en genç yaprağı. GELEÇEĞİN kuzeyindeki ırmaklara atıyorum taşlarla nakışlanmış gölgelerle duraksayarak ağırlaştırdığın ağları. DURMAK, gölgesinde havadaki yara izinin. Kimse-ve-hiçbir-şey-için-Durmak. Tanımaksızın, yalnızca kendi adına. O gölgede konuşmadan da barınabilen her şeyle birlikte ELLERİMİN derisinin altına dikilmiş,ellerin avuttuğu adın. Gıdamız olan hava toprağını yoğurduğumda bir acılık katıyor hamura delice açık tenden yansıyan harflerin parıltısı.

Samiha İkbal

Samiha İkbal - Kimsin sen

Kimsin sen Şişelerdeki badeler gibi yıllanmış Gönüllerde sevdan Sahi kimdin sen? Masal bahçelerinin Hiç solmayan çiçeği mi? Yorgun göçmen kuşlarının Kanatlarını kaldıran sonbahar rüzgarı mı? Sahi sen kimdin? Anamın belediği benimle birlikte beşiğe Sıcacık. Alacakaranlıkta gözlerin Birer ateş topu Yıkıyor gönül tabularını Sahi kimsin sen? Çilekeş aşkların davetsiz konuğu. Yürekteki fırtınanın devrilen ağaçları Yuvasız kalan kuşları. Göl ortasında susuzluğa susamış Bir nilüfer mi? Çöl ortasında yağmura aşık Bir bedevi mi? Sahi kimsin sen? Bir yerlere yazmıştım adını Bulabilirsem...

Samiha İkbal

Samiha İkbal - Kırda kelebek kovalarken adını unutan çocuk

Düşümde düşündüm Düşünülmemiş düşleri Çam ağaçlarının yapraklarını yoldum Saçlarını ördüm. Kırda kelebekleri kovalarken Adımı unuttum. Gereğinden fazla yaşamışım Upuzun yalnızlığımda Buluş ve kaybedişten hemen sonra Düşümde düşündüm. Düşümde bile yakıştıramadım Ölümü çocuklara Savaşı büyüklere yakıştıramadığım gibi Silahı sevmediğim, kavgayı bilmediğim gibi Düşümde düşündüm Görkemini gözyaşının Bu kaçıncı uyku Bu kaçıncı uyanış Bu kaçıncı unutuluşu İSMİN.

Samiha İkbal

Samiha İkbal - İzler

Hala hayal kırıklarını anlatır annem Yaşama dair bildiklerini Anne olmanın inceliklerini Bakıp annemin buğulu gözlerine -Konuş diye bağırdım Hep doşruyu söyleyen yalanım ben Tırnaklarımı söksen sesim çıkmaz Ucunda evlat olunca Kalbim bir atar bir atmaz Evladın gözüne bakınca Hep doğruyu söyleyen yalanım ben

Samiha İkbal