Samiha İkbal - Mum Işığı

Keşişler kıllı parmaklarıyla açtılar kitabı: Eylüldü İason kar serpmekte şimdi olmuş ekinlere. Ellerden bir gerdanlık verdi sana orman, böylece ölmüş, yürümektesin ipin üstünden. Mavinin daha koyusu ihsan edilmiş saçlarına, ben aşktan konuşuyorum. Deniz kabuklarına, inçe bir buluta sesleniyorum, bir sandal tomurcuklanıyor yağmurda Bir tay düşüyor yaprak gibi dökülen parmakların üzerinden Kapkara açılıyor büyük kapı, benim şarkımla: Nasıl yaşamıştık burada biz? RAHATÇA karlarla ağırlayabilirsin beni yürüdüğüm sürece dut ağaçıyla omuz omuza yazın içinden, hep çığlık atmıştı en genç yaprağı. GELEÇEĞİN kuzeyindeki ırmaklara atıyorum taşlarla nakışlanmış gölgelerle duraksayarak ağırlaştırdığın ağları. DURMAK, gölgesinde havadaki yara izinin. Kimse-ve-hiçbir-şey-için-Durmak. Tanımaksızın, yalnızca kendi adına. O gölgede konuşmadan da barınabilen her şeyle birlikte ELLERİMİN derisinin altına dikilmiş,ellerin avuttuğu adın. Gıdamız olan hava toprağını yoğurduğumda bir acılık katıyor hamura delice açık tenden yansıyan harflerin parıltısı.

Samiha İkbal

Paylaş

ridkes